seis: me estas tentando

   Na noc w szpitalu zostały tylko dwie osoby. Ojciec i brat Alison musieli wrócić, ponieważ rano musieli iść do pracy, a Alison wygoniła Sergiego, który pojechał do swojego rodzinnego domu. Marc spędził całą noc na korytarzu, siedząc na krześle. I tak nie mógłby zmrużyć oka. Siedział i myślał. Nie miał najmniejszego zamiaru się stamtąd ruszać. Alison była na sali z Bruno, który wtulił się w matkę i przespał całą noc, podpięty do kroplówki. Ona, tak samo jak piłkarz za ścianę, nie spała. Nie mogła. Myślała o swoim synu i o jego ojcu, który siedział ciągle na korytarzu.
   Było już po porannym obchodzie lekarzy i śniadaniu, kiedy młody obrońca zobaczył przemierzającego szpitalny korytarz swojego przyjaciela.
   - Mówiłem żebyś pojechał się przespać - powiedział na dzień dobry Sergi, kręcąc głową.
   - Znasz mnie - wzruszył ramionami.
   - A jak z nimi? - chłopak wskazał na drzwi do sali.
   - Alison traktuje mnie jak powietrze - westchnął i właśnie wtedy z sali wyłoniła się dziewczyna.
   - Dobrze, że jesteś - spojrzała na swojego kuzyna. - Miałam po ciebie właśnie dzwonić.
   - Stało się coś? - zmarszczył czoło.
   - Muszę na chwilę wyjść. Dzwonili do mnie z dziekanatu, że mieli zamieszanie w papierach i zwołują połowę wydziału po dane i indeksy - westchnęła.
   - Ty lepiej potem od razu jedź do domu, co? - zaproponował Roberto. - Połóż się, a potem zjedz coś ciepłego. Ja zostanę z małym dopóki nie przyjadą twoi rodzice albo Isaac - zapewnił.
   - Dzięki, Sergi - mruknęła i rzuciła krótkie, oschłe spojrzenie Marcowi. Wróciła do sali tylko po swoją torebkę i ruszyła do wyjścia. Roberto stanął w progu sali i patrzył kiedy tylko jego kuzynka zniknie w drugim korytarzu. Od razu kiwnął na Marca żeby wszedł razem z nim, a ten się zerwał i wszedł za Sergim. Na sali były trzy łóżka. Na jednym leżał mały blondynek, a obok siedziała jego matka. Środkowe łóżko było wolne, a na tym przy oknie siedział sobie Bruno, od którego odchodziła kroplówka. Marcowi automatycznie zrobiło się szkoda malca. Chłopiec bacznie obserwował swojego wujka oraz jego towarzysza.
   - Cześć, Bruno. Jak się dzisiaj czujemy? - zapytał Sergi, siadając na krześle i mierzwiąc chłopcu włosy.
   - Dobrze, tylko... - zaciął mały i przewracając oczami, wskazał na linki od kroplówki. Marc się lekko zdziwił, bo to on zawsze miał w zwyczaju tak właśnie robić, gdy mu coś nie pasowało...
   - Ale ty w końcu bohater jesteś, nie? - uśmiechnął się chłopak. - Przyprowadziłem ci kolegę żebyś się nie nudził, wiesz? - dodał i wskazał na Marca, po czym kiwnął na niego żeby podszedł.
   - Cześć, jestem Marc - obrońca podał dłoń Bruno, a ten ją uścisnął.
   - A my się już widzieliśmy - mały przymrużył powieki.
   - Masz rację, wtedy gdy przyjechałeś z wujkiem do swojej mamy - uśmiechnął się Bartra. - Podałem ci wtedy piłkę - mówił dalej, a zaciekawiony Sergi tylko się im przyglądał. Obserwował jak ojciec z synem łapie coraz lepszy kontakt, bo w końcu według niego, ich charaktery praktycznie nie różniły się wcale.

  Wysiadła z samochodu, którym przyjechała do szpitala z ojcem. Zaraz po tym jak załatwiła sprawy w dziekanacie, faktycznie zdecydowała się na chwilę zawitać do domu. Na spokojnie napić się kawy i coś zjeść. Ojciec namawiał ją na drzemkę, ale ta odmówiła, panikując że musi jechać do syna. Uświadomiła sobie, że jeżeli Sergi został z małym, Marc bez problemu mógł siedzieć ze swoim synem, a ona tego nie chciała. Jej ojciec widział w jakim stanie jest jego córka, zmęczona, niewyspana i ciągle jadąca na kofeinie. Zakazał jej prowadzenia i sam pojechał z nią do szpitala.
  Wchodzili do budynku i wyjechali na piętro z oddziałem, na którym leżał Bruno. Enrique po drodze spotkał swojego znajomego chirurga, który lata temu składał mu złamaną rękę. Alison sama pomaszerowała wzdłuż korytarza i będąc już przy sali synka, zauważyła, że Bartra nie siedzi na korytarzu. Jak bardzo teraz pragnęła żeby okazało się, że poszedł do łazienki, albo w najlepszym przypadku - wyjechał z powrotem do Barcelony. Nacisnęła z nadzieją na klamkę i uchyliła drzwi, a tam faktycznie zobaczyła młodego piłkarza i swojego synka, tylko brakowało tego, który zezwolił Marcowi na wejście tam... Oboje spojrzeli w jej stronę. Marc tylko czekał na jej wybuch, a Bruno szeroko się uśmiechnął.
   - Mamusiu, wiesz, że Marc obiecał mi, że nauczy mnie grać w piłkę jak ci panowie z telewizji albo gry? - wskazał na tablet, na którym właśnie obaj rozgrywali mecz. Nie zdążyła odpowiedzieć, kiedy za jej plecami pojawił się Sergi.
   - Ty zostajesz - zwróciła się do kuzyna. - A z tobą chcę porozmawiać - wskazała na Marca. Chłopak pogłaskał Bruno po główce i wstał, mijając się z przyjacielem. Wyszedł razem z Alison na korytarz. - Mógłbyś mu nie dawać obietnic, których nie spełnisz? - syknęła.
   - Więc jeżeli będziesz mu o tym mówić, nie zapomnij dorzucić, że to tylko i wyłącznie dlatego, że ty masz z tym problem - odpowiedział.
   - Marc, odpuść.
   - Nie, Alison - pokręcił głową. - To ty odpuść. Chcę go widywać, poznać. Po prostu to zrozum.
   - Ale ja tego nie chcę, wiesz?
   - Wiesz, że w tym momencie mógłbym wnieść sprawę o to żeby móc go widywać? Ale nie chcę, bo chcę żyć z tobą w zgodzie, nie kłócić się i móc się dogadać. - mówił szczerze. 
   - Co tutaj się dzieje? - pojawił się jej ojciec.
   - Dzień dobry - ukłonił się Marc.
   - Dzień dobry, chłopcze. Alison, czy wy nie potraficie się dogadać jak normalni, dorośli i dojrzali ludzie?!
   - Najwyraźniej nie potrafimy - mruknęła.
   - Więc czas najwyższy trzeba was ustawić do pionu, bo macie wspólnego syna.
   - Jestem tego samego zdania - odezwał się obrońca, a ona spuściła wzrok. To wszystko ją przerastało... Jej syn leżał w szpitalu, a na dodatek Marc tu ciągle był. Zależało mu, bo inaczej nie przesiadywałby na korytarzu od wczoraj i nie oddałby krwi dla Bruno. Czemu się tak zachowywała? Drażniło ją to, że nigdy nie mogła zapomnieć o Bartrze, że widząc jego uśmiech nadal miękły jej nogi, a gdy usłyszała o chorobie syna, chciała się przytulić i usłyszeć od niego, że wszystko będzie dobrze.
   - Marc, daj mi czas - westchnęła. - Niech to wszystko się skończy i niech Bruno wyjdzie ze szpitala, bo to jest teraz najważniejsze.

   Minęło kilka dni, a Bruno właśnie wrócił do domu. Musiał być pod stałą opieką lekarza, u którego miał się pojawiać raz w tygodniu, przynajmniej teraz, gdy jest świeżo po wyjściu ze szpitala. W tym dniu właśnie po raz pierwszy zapytał o Marca, który nie potrafił i tak na razie wrócić do Barcelony. Wynajął pokój w hotelu w Reus i czekał na wiadomość od Alison, chociaż i tak był w ciągłym kontakcie z Roberto.
  Bruno zapytał o niego przy kolacji, a Ali tak po prostu zmieniła temat. Następnego dnia zapytał dwa razy. Rano Isaaca i wieczorem swojego dziadka, który czytał mu na dobranoc. 

   - Alison, musimy poważnie porozmawiać - powiedział jej ojciec, wracając do salonu. Usiadł na swoim fotelu. Jego żona czytała książkę, siedząc na kanapie, a dzieci, Isaac i Alison leżeli rozłożeni na drugiej, oglądając film. 

   - Bruno zasnął? - zapytała i spojrzała na ojca, który skinął głową. - Stało się coś? - zmarszczyła brew. 

   - Pytał o Marca. I nie wiem skąd mu się to wzięło, ale powiedział, że był cały dzień grzeczny i chciałby go zobaczyć. 

   - Cholera - syknął Isaac, a wszyscy wtedy zwrócili na niego uwagę. - Też mnie o niego pytał, ale śpieszyłem się do pracy i jeszcze nie mogłem znaleźć kluczyków do samochodu, odpowiedziałem mu pierwszą lepszą rzecz, czyli że jak będzie grzeczny to pomyślimy. Sorry - skrzywił się. 

   - Widziałam go dziś z Sergim w centrum handlowym. Nie wiem co ten chłopak nadal tutaj robi - kobieta pokręciła głową. 

   - Czeka - szepnęła Ali, wstając ze swojego miejsca. 

   - Chyba nie chcesz powiedzieć, że ma teraz zgrywać cudownego tatusia? - zapytała z ironią. 

   - Anno, zrozum... To jest ojciec twojego wnuka - starszy mężczyzna przewrócił oczami, a młoda matka przemknęła do schodów, prowadzących na piętro. 

   - Wrócił, znów jej namiesza w głowie i co? Później znów zostawi! - unosiła głos. 

   - A ja myślę, że wie co robi. Nie jest już małą dziewczynką. - zabrał głos ich starszy syn.

   - To jest jej życie i niech decyduje - wypowiedział się Enrique. Stała na górze i słuchała przekomarzań domowników i już sama nie wiedziała co robić. Miała mętlik w głowie, bo faktycznie... Marc znów się pojawił i miesza! Weszła do swojego pokoju i położyła się na łóżku. Wzięła telefon do ręki i odnalazła w nim numer obrońcy FC Barcelony. Dzwonić czy nie dzwonić? Nacisnęła guzik i przyłożyła telefon do ucha. 

   - Alison? - usłyszała. 

   - Lekarz powiedział, że mogę zabierać Bruno na spacery. Jutro koło 15 będę z nim w parku. Jeżeli chcesz, możesz przyjść. 

   - Dziękuję ci. W ogóle cieszę się, że zadzwoniłaś. - odpowiedział. - Będę na pewno.

   - Bruno się ucieszy, bo pytał o ciebie - powiedziała cicho. 

   - Naprawdę? Naprawdę o mnie pytał? 

   - Tak Marc, pytał o ciebie. I proszę cię tylko o jedno, nie zawiedź go. - wypowiedziała szybko i nie czekając na odpowiedź Bartry, rozłączyła się.

***

Alison staje się bardziej ludzka, czyli jest lepiej :D

UDANEGO SYLWESTRA I SZCZĘŚLIWEGO NOWEGO ROKU! ♥