dos: ahora es

  Cały czas miała wrażenie jakby nic się wtedy nie stało. No przynajmniej on się tak zachowywał. Jakby o wszystkim zapomniał. I jak ma teraz być? Spotkała go tu i mają sobie znów spijać z dziobków? Powiedziała sobie, że tak nie będzie, ale jak ma się do niego nie odzywać lub warczeć na niego, jeżeli jest miły, uśmiecha się do niej, nie wspomina ani słowem o tamtych wakacjach i przechadza sobie właśnie przed nią bez koszulki.

 Siedziała na niskiej ławce w kącie hali z basenem i obserwowała jak wszyscy bawią się w wodzie, jak Sergi, Marc i jeszcze dwóch animatorów pilnują dzieci w wodzie. 

 Po chwili usłyszała wołanie jednego z chłopców by podać mu ręcznik. Sięgnęła po niego i podeszła do krawędzi, przykucając i wyciągając dłoń z materiałem. Wtedy chłopiec szeroko się uśmiechnął i poczuła, jak ktoś za nią popycha ją do wody. 

  Marc wtedy chlapał się w innej części basenu, gdy usłyszał głośny plusk. Spojrzał w tamtą stronę i zobaczył Alison, która wpadła do wody, a trójka chłopaków stała obok i się śmiała. Automatycznie przypomniał sobie, że dziewczyna nie potrafiła pływać i bała się dużych zbiorników wodnych. Zerwał się i szybko podpłynął tam. Zanurkował i złapał Ali, opadającą na dno. Wynurzyli się, a tam na brzegu czekał już Sergi z dużym ręcznikiem. Dziewczyna wykaszliwała wodę, którą zdążyła połknąć. Kuzyn opatulił ją ręcznikiem i przytulił, a Bartra przykucnął przed nią i spojrzał na jej twarz. 

   - Alison, wszystko w porządku? - zapytał z troską w głosie, a ona tylko skinęła głową, całą się trzęsąc. Obrońca odwrócił się i spojrzał srogo na chłopców. - Co to za głupie pomysły? Nie pomyśleliście, że nie ona potrafi pływać? 

   - Nie... - zamruczał jeden i cała trójka spuściła głowy. - Przepraszamy. 

   - Nie mnie, ale Alison. - odparł od razu, a chłopcy spojrzeli na dziewczynę ze skruszonymi minami. 

   - Przepraszamy cię, Alison. - powiedzieli chórkiem. 

   - Okej, już jest dobrze. - kiwnęła głową i Sergi pomógł się jej podnieść. Oboje skierowali się w stronę wyjścia z basenu.  

   - To był twój pomysł - mruknął blondynek i wskazał na swojego kolegę. 

   - A właśnie, że nie! - założył ręce. 

   - Chłopcy, nie ważne kogo to był pomysł, ważne, że zrobiliście to we trójkę, a to było naprawdę głupie posunięcie. - skomentował to ich idol. - Wracajcie teraz do kolegów, a później do tego wrócimy. - dodał i podążył wzrokiem za wychodzące kuzynostwo.

   

 Wysuszyła się i przebrała. Nie zjawiła się na kolacji. Wolała poleżeć pod kołdrą i się zagrzać. Czytała jakieś wiadomości na swoim tablecie, kiedy usłyszała ciche pukanie.

   - Proszę - mruknęła cicho i drzwi się uchyliły. Najpierw zobaczyła małą tacę, a później dopiero uśmiechniętą twarz Bartry. 

   - Można? - zapytał.

   - Tak, wejdź. - odłożyła tablet na bok. 

   - Nie było cię na kolacji, więc ona przyszła do ciebie. - zaśmiał się. - Wszystko dobrze? - zapytał i położył tacę na stoliku nocnym obok dziewczyny. W tym samym czasie rozległo się ciche kichnięcie. 

   - Powiedzmy - mruknęła i wytarła nos, sięgając po kubek z gorącą herbatą, który przyniósł Marc. 

   - Wiesz, skończyło się na tym, że jeden z animatorów stwierdził, że za karę tamci jutro nie mają iść rano na boisko. - poinformował i przysunął sobie krzesło do jej łóżka. - A ty masz się kurować i pozbyć kataru. - wskazał na nią. - I uważaj, bo gorąca. 

   - Dzięki - szepnęła i upiła łyk.

   - A pamiętasz jak ja wciągnąłem cie wtedy do wody? - zaśmiał się pod nosem. 

   - Pamiętam - sama uśmiechnęła się i opuściła wzrok, ale jednak po chwili popatrzyła na Marca i ich spojrzenia się spotkały. Oboje się speszyli i opuścili głowy. 

   - To ja już może nie będę ci przeszkadzać. - wstał i skierował się do wyjścia. - Smacznego i dobranoc. - rzucił jeszcze i wyszedł. Alison jeszcze spojrzała na zamykające się za nim drzwi i przejechała otwartą dłonią po twarzy, odgarniając włosy do tyłu. Przymknęła oczy i oparła głowę o drewniany tył łóżka. Teraz gdy znów go spotkała, każde wspomnienie wróciło i pamiętała wszystko jakby to się wydarzyło teraz, a nie cztery lata temu. To był jeden z pierwszych dni zaraz po tym jak go poznała. Zabrał ją na spacer wzdłuż plaży i długo rozmawiali. W pewnym momencie złapał jej dłoń i ruszył w stronę morza. Zaczęła protestować i przypominać, że mu mówiła, że boi się wody, ale on się tylko szeroko uśmiechnął i zaczął ją zapewniać, że nic się jej nie stanie, bo on jest przy niej.
Bała się, ale mu zaufała. Weszli do momentu, gdy woda sięgała do ich pasa, a on położył dłonie na jej talii i spojrzał głęboko w oczy - Mogę cię pocałować? - usłyszała lekko zaskoczona i automatycznie się zaczerwieniła. On jedynie zaśmiał się pod nosem i pochylił nad jej ustami, lekko muskając je swoimi.

  Czwartego dnia obozu przysiadła w kącie boiska i przypatrywała się jak Marc i Sergi bawią się z dzieciakami. Obaj zajmowali się nimi, rozbawiali na boisku, a całkowicie się już rozpływała, gdy robili obchód wieczorami z buziakami na dobranoc. Szczególnie wtedy wyobrażała sobie jedną scenę, Marc i... Jednak szybko wymazywała ją z głowy. 

 Po chwili pojawiła się tam jedna z animatorek, mówiąc, że Alison ma gości. Zdziwiła się i ruszyła za nią. Przed ośrodkiem stał samochód jej brata, i właśnie on oparty o maskę i trzymający na rękach trzylatka. Bardzo się ucieszyła i od razu podbiegła do nich, przejmując na ręce Bruno, przytulając go i całując. Dopiero po chwili ucałowała w policzek swojego starszego brata. 

   - Stęsknił się za tobą, a nie miałem serca na niego dalej tak patrzyć, więc go przywiozłem. - zaśmiał się Isaac.

   - I dobrze zrobiłeś, bo mamusia też się z nim stęskniła - uśmiechnęła się szeroko i pogłaskała chłopca po główce. 

   - Miałem laurkę dla ciebie, ale Goofy ją zjadł - zrobił smutną minkę. 

   - Nic się nie stało - zaśmiała się Alison i ucałowała go w czoło. - A powiedz mi, jesteś grzeczny, czy zaraz usłyszę jak wujek na ciebie narzeka? - przymrużyła powieki. 

   - Byłem grzeczny! - krzyknął od razu. - I babcia i dziadek też tak powiedzą! 

   - No nie wątpię - pokazała mu język i odstawiła na ziemię, ten od razu znalazł leżącą niedaleko piłkę i zaczął się nią bawić. - Bardzo psocił? - zapytała brata. 

   - Jakbyś go nie znała - zaśmiał się i przewrócił oczami. - Podręczył trochę Goofiego, ciągnąc go za uszy i ogon, więc się zemścił i pożarł rysunek dla ciebie. - wyszczerzył się. 

   - Biedny pies - pokręciła głową. - Naprawdę cieszę się, że przyjechaliście, bo się stęskniłam - przytuliła go. - Wiesz kto tu jest? - szepnęła. 

   - Wiem, rozmawiałem wczoraj z Sergim przez telefon - mruknął. - I jak? 

   - Isaac, wydoroślałam i z tego co widzę, on też i to bardzo. Nie mówimy o tym co się stało. - wzruszyła ramionami, patrząc na swojego synka. - I nadal się nie dowie, rozumiesz? - automatycznie pogroziła szatynowi. 

   - Wbiłaś mi i Sergiemu to dosadnie cztery lata temu - mruknął. - Więc nawet nie zaczynam tematu. 

   - I tego się trzymaj, Isaac! 

 Wyszedł przodem z obiektu treningowego i jego wzrok zatrzymał się na samochodzie, stojącym przed wejściem do ośrodka. Zauważył przy nim Alison i jakiegoś chłopka. Przypatrzył mu się dobrze i chyba go kojarzył. To był jej brat, którego poznał wtedy co ją. Po chwili, jedyne co go zaskoczyło, był fakt, że obok nich stanął mały chłopiec. 

   - Co ty tu tak stoisz? - usłyszał pytanie od Sergio. 

   - Kim jest ten chłopczyk? - skinął głową na niego. 

   - Jaki? - zdziwił się Roberto i spojrzał w tamtą stronę. - Brunito - wyszczerzył się i nagle jakby zamarł. 

   - Syn Izaaka? - zapytał obrońca, a Sergio tylko pokręcił głową. Mógł przytaknąć, ale nie potrafił teraz okłamywać przyjaciela. - Alison? 

   - Tak, to jej syn. W kwietniu skończył trzy latka. - mruknął, a Marc jeszcze raz na niego spojrzał. Od razu w głowie uruchomił się jego guzik domysłów. Jeżeli urodził się w kwietniu, to dziewięć miesięcy wcześniej był lipiec... 

   - Mógłby być moim synem, ale nie jest - zaśmiał się i spojrzał na pomocnika, który faktycznie nie wiedział co ma wtedy mu odpowiedzieć. 

   - Ty to powiedziałeś. - skinął głową. 

   - Ej! Przecież mogła mieć wtedy też innych facetów. Na przykład... 

   - Gość z baru? - przerwał mu Sergi. 

   - Wiesz o wszystkim? - Marc spojrzał na niego zdziwiony. 

   - Alison jest moją najbliższą kuzynką i przyjaciółką. - wzruszył ramionami. 

   - I nie powiesz mi teraz, że ten Bruno to mój syn! - syknął. - Ona faktycznie potem mogła być z tym barmanem! 

   - Uważaj co mówisz, Marc - spojrzał na niego wrogo. - Ona wtedy na serio była w tobie zadłużona po uszy i nie mogłaby cię zdradzić z tamtym chłopakiem. Ty ją tylko potraktowałeś jak pierwszą lepszą. - pokręcił głową. 

   - Sergi, Bruno to naprawdę mój syn? - przełknął ciężko ślinę i spojrzał w jego stronę. 

   - Ma twoje oczy i ten diabelski uśmieszek, gdy coś zmajstruje! Posłuchaj, teraz najlepiej zniknij gdzieś, bo jeżeli w tym momencie Ali się dowie, że wiesz to urwie mi głowę! - Sergio poklepał go po ramieniu i ruszył w stronę swojej rodziny. Stał tak chwilę i wpatrywał się w małego, bawiącego się piłką. Nadal w to nie wierzył, że chłopiec mógł być jego synem. Tylko dlaczego Alison nie powiedziała mu, że zaszła w ciąże?!

***

No i zagadka, o której snułyście domysły, została rozwiązana!
Co dalej? Kto będzie zgadywał? :)