trece: gracias a ti

  Wyszedł ze swojego pokoju, zapinając guziczki u rękawków ciemnoszarej koszuli. Miał na sobie jeszcze jeansy, a w salonie czekała na niego przewieszona przez oparcie fotela jego marynarka. Przekroczył próg i zjawił się w pokoju, gdzie kanapę okupywali jego brat, synek oraz Nina, która leżała obok nich.

   - Fiuu, braciszku - zaśmiał się Eric. - Chcesz żeby wszystkie panny na miejscu tam padły?

   - Zabawne - Marc przewrócił oczami. - Z krawatem czy bez? - zapytał, przykładając krawat do szyi. 

   - To zależy - zamyślił się jego brat, a Marc wtedy ubrał swoja marynarkę i ponownie przymierzył z krawatem. - Nie, lepiej bez - Eric pokręcił głową, a po chwili Bruno odpapugował gest od swojego wujka. 

   - Nie - powiedział poważnie. 

   - Dziękuję za radę - Marc podszedł bliżej i wziął na kolana chłopca, po czym zaczął go łaskotać. Ten śmiał się, a Nina podniosła się na nogi i zaszczekała. Coś się działo, więc musiała zareagować. - Dobra, już nic nie robię - piłkarz uniósł dłonie w geście kapitulacji i posadził małego znów na kanapie, pomiędzy nim i swoim bliźniakiem. - Alison! - zawołał. 

   - Zaraz, chwilka! - odkrzyknęła z pokoju. 

   - Mamy jeszcze czas, spokojnie - dorzucił jeszcze obrońca. - A wy macie jakiś pomysł na ten wieczór? 

   - No pewnie - odpowiedział automatycznie Eric. - Nauczę Bruno jak skręcać blanty i wciągać nosem - zironizował, przez co Marc spiorunował go wzrokiem. - A jak myślisz? Bajeczki na dobranoc, a w ostateczności pomęczymy królową mieszkania - spojrzał na buldoga.

   - Ehhh, a potem się dziwię dlaczego tak się dziwnie zachowuje po twoich wizytach - śmiał się z Erica. Jakieś dwie minuty później usłyszeli otwierające się drzwi drugiego pokoju i ujrzeli wyszykowaną Alison. Marc powędrował od dołu, od wysokich, czarnych szpilek, poprzez zgrabne nogi, okryte czarnymi, dopasowanymi spodniami, wyżej elegancka, luźniejsza bluzka w odcieniach szarości. Makijaż podkreślał jej pełne usta i duże oczy, a włosy spięła w koka. Marc po raz kolejny zdał sobie sprawę z tego, że stracił cztery lata temu najpiękniejszą dziewczynę pod słońcem. 

   - Jestem gotowa - powiedziała i spojrzała na trójką siedzącą na kanapie. Wszyscy wpatrywali się w nią jak w obrazek. - Stało się coś? - zapytała zdezorientowana. 

   - Nie, nic - Marc pokręcił głową. - Ślicznie wyglądasz - podniósł się ze swojego miejsca, a ona poczuła jak na jej policzki wskakują rumieńce. 

   - Eee, dziękuję - szepnęła. 

   - Najprawdziwsza prawda, prawda Bruno? - wtrącił Eric, a Brunito pokiwał energicznie główką. 

   - Mamusiu, ślicznie - uśmiechnął się szeroko, Ali podeszła do niego i usiadła na skraju kanapy, w miejscu gdzie jeszcze przed chwilą siedział Bartra. 

   - Dziękuję, słoneczko - ucałowała go w czoło. - Będziesz grzeczny z wujkiem Ericiem? 

   - Będę - znów pokiwał główką. 

   - To dobrze - powiedziała i znów go ucałowała. 

   - Hej, może ja też chcę? - jęknął rozpaczliwie Eric. 

   - A to ty masz trzy lata? - roześmiał się Marc. 

   - Może i mam! Co z tego? 

   - Oj przestańcie - rozbawiona Ali pokręciła głową. Wstała i pocałowała w policzek bliźniaka swojego byłego chłopaka. - Dziękuję, Eric - zwróciła się do opiekuna. 

   - Cała przyjemność po mojej stronie - zasalutował zabawnie. 

   - Na pewno dasz sobie radę? - zapytała go jeszcze. 

   - Tak, damy radę. W razie czego istnieje coś takiego jak telefon - pokazał jej język. 

   - Tylko mi mieszkania nie roznieście - dorzucił piłkarz i razem z Alison skierowali się do wyjścia, wcześniej jeszcze machając do swojego synka. Wyszli z mieszkania i podeszli do dużych drzwi windy. Marc nacisnął guzik, przywołując ją na piętro. Po chwili usłyszeli dźwięk piknięcia i drzwi się rozsunęły. W przejściu wyminęli się ze starszą sąsiadką, z którą nie raz już mieli okazję się widywać. Kobieta dokładnie zdążyła obejrzeć sobie młodą parę, oczywiście, musiała wszystko i o wszystkich wiedzieć. Dobrze tylko, że jeszcze nie wypytuje gdzie się wybierają... 

   - Marc - zaczęła dziewczyna, gdy tylko drzwi z powrotem się zasunęły. Chłopak spojrzał na nią. - Ta kobieta mnie przeraża, jest wszędzie! - otworzyła szerzej oczy, a Marc uniósł brew. - Zawsze gdy gdzieś wychodzimy z Bruno, czy ja gdzieś z nim wychodzę, zawsze musimy się na nią nadziać. 

   - Nie przejmuj się - chłopak zaczął się śmiać. - Opowiadałem ci, że to informacja całego budynku. Starsza kobieta musi się czymś zająć. Z resztą każdy tu już do niej jest przyzwyczajony - posłał Alison swój najpiękniejszy uśmiech, a ta spuściła wzrok. - I przewiduję, że od razu dzięki niej połowa budynku, dokładniej ci z którymi tu trzyma, dowiedziała się już, że mieszkam z kobietą i dzieckiem - machnął ręką. 

   - Czyli mam rozumieć, że nie tylko w małych miasteczkach czy na osiedlach są takie oto poinformowane panie, a w apartamentowcach też? 

   - Aha - przytaknął. 

   - Okej - kiwnęła głową. Winda się zatrzymała na poziomie z garażem. Wysiedli z niej i równo ruszyli do samochodu Bartry. Marc już przy nim przyśpieszył i otworzył drzwi od strony pasażera i zaczekał by Alison wsiadła do środka. - Bawisz się w dżentelmena? - zachichotała. 

   - Bawię? Moja droga, ja nim zawsze jestem - powiedział, a ta zaśmiała się cicho i zajęła swoje miejsce. Marc obszedł samochód i usiadł za kierownicą. Odpalił silnik i wyjechał na prostą ku wyjazdowi z podziemi. Przy wyjeździe minął się z drugim samochodem, którego kierowca uniósł dłoń do góry by się przywitać. Marc odpowiedział tym samym. 

   - Sergi? - zdziwiła się Alison. - Nie powinien też być na tej kolacji? Co on tutaj robi?

   - Powinien - Bartra uśmiechnął się tajemniczo. - Przyjechał po Lydię. 

   - Po Lydię? - Ali uniosła obie brwi. - Dlaczego ja nic o tym nie wiedziałam?!

   - Podrzuciliśmy mu taki pomysł wczoraj gdy byłyście na zakupach - zaśmiał się. - Nie było to głupie, bo wiadome, że ona mu się podoba, a i Lydia spogląda na niego inaczej. Przeznaczenie, nie sądzisz? - gadał jak najęty. 

  Pomimo tego, że znała tam kilku piłkarzy, których poznała cztery lata wcześniej, swojego kuzyna oraz Lorenę i Lydię, czuła się jakoś dziwnie. Na początku w ogóle było jakoś sztywno. Siedzieli przy kilkuosobowych stolikach. Im trafił się ośmioosobowy, a przydzielili im miejsca z Sergim i Lydią, Cristianem i Loreną oraz Martinem i jego dziewczyną Maite. Długa przemowa prezydenta klubu na cały sezon, a później kolacja. Dopiero po tym czasie się rozluźniło. Ci 'z góry' wyszli w swoim towarzystwie na inną salę, a piłkarze i inni pracownicy mogli odetchnąć. Z głośników popłynęła głośniejsza muzyka i można było się bawić. Kilka par tańczyło, jednak większość postawiła na rozmowę. Nawet kilka razy była na parkiecie, wyciągana przez chłopaków z drużyny Marca.

  Do mieszkania wrócili późno. Gdy tylko przekroczyli jego próg, powitały ich cisza i mrok. Gdy po ciemku w korytarzu Ali pozbywała się swoich szpilek, przez które zaczęły boleć ją stopy, on zauważył uchylone drzwi do pokoju Ali i Bruno. Podszedł i stanął w progu. Zobaczył na łóżku śpiących Bruno i Erica, a w ich nogach leżała Nina. Wtedy obok niego pojawiła się Alison, już sporo niższa od niego. 

   - Niech już śpią - szepnęła i po cicho przekradła się do szafy, bezszelestnie wyjmując z niej rzeczy do spania, T-shirt i stare spodnie dresowe. Wracając, zgasiła lampkę po jednej stronie łóżka. - Położę się w salonie - dodała, gdy wyszła do pokoju. Marc wtedy przymknął drzwi i zaświecił duże światło w korytarzu.

   - Nie ma mowy. Prześpisz się dziś u mnie, a ja zajmę kanapę - powiedział. 

   - Masz jutro rano trening i powinieneś się wyspać - zauważyła. 

   - To nic - uśmiechnął się lekko. - Nie raz już tak zasypiałem. Nie robi mi to różnicy - dodał i pociągnął pannę Marquez za sobą do pokoju. Puścił ją na jego środku i sięgnął po jedną poduszkę z łóżka oraz po koc i spodnie od dresu z szafy. - Życzę miłych snów - uśmiechnął się i czmychnął z pokoju. Dlaczego on zawsze musiał postawić na swoim? Wygrać? Musiał! Zawsze!

 Odkąd tu mieszkała z Bruno, w tym pokoju miała okazję być raz i to przez krótką chwilę, kiedy to Bruno nie chciał zasnąć w zeszłym tygodniu i biegał po całym mieszkaniu i tu dopiero go złapała. Pokój był urządzony bardzo podobnie do tego, w którym spała ona i jej syn. Duże łóżko z szafkami nocnymi po obu stronach, komoda i duża szafa z lustrem. Tu jedynie dodatkiem były zdjęcia na ścianach w antyramach. Przechodziła się po pomieszczeniu i oglądała fotografie. Marc z rodzicami, Marc z bratem, grupowe z rodziną ze świąt, z przyjaciółmi. Przy jednym z ostatnich przystanęła na dłużej, uśmiechając się sama do siebie. Pamiętała to zdjęcie. Marc, Eric i Cristian razem na plaży, cztery lata temu. Pamięta to, bo sama je robiła. W pewnym momencie otworzyła szeroko buzię, ziewając. Była zmęczona, a nazajutrz czekał ją i Bruno drugi dzień na badaniach w szpitalu. Podeszła do łóżka i zdjęła z siebie ubrania i przebrała się. Usiadła na skraju łóżka i najpierw przesunęła delikatnie dłonią po materacu. Położyła się i ułożyła głowę na poduszce. Zgasiła światło i okryła kołdrą. 

  

   Otworzyła oczy i zobaczyła buźkę swojego synka, który się jej przyglądał. Gdy zauważył, że otworzyła oczy, szeroko się uśmiechnął. 

   - Cześć - zawołał, a Alison się uśmiechnęła. 

   - Cześć Bruno - odpowiedziała i podniosła się do pozycji siedzącej. - Czemu mi się przyglądałeś gdy spałam? 

   - Bo nie spałaś w naszym pokoju - zmarszczył nosek. 

   - Bo ty, mój drogi, spałeś z wujkiem - dostał lekkiego pstryczka w nos.

   - A Marc spał na kanapie - powiedział. 

   - Tak - skinęła głową. 

   - To możemy już iść na śniadanie? - zapytał, wyciągając rączkę do niej. 

   - Możemy - uśmiechnęła się i wstała, łapiąc za jego rękę. Oboje wyszli z pokoju, a Alison od razu dobiegł aromat świeżej kawy. Zauważyła obu braci w kuchni. Eric siedział przy wysepce i pałaszował już kanapki, a drugi zalewał wrzątkiem kawę. 

   - Witamy śpiocha - odezwał się, gdy zauważył, że mały i jego mama dołączyli do nich. - Kawy? 

   - Poproszę - usiadła na wysokim krześle i wzięła na kolano synka. - I wcale nie jestem śpiochem - pokręciła głową. 

   - Bardzo wymęczona przez nich wszystkich? - zaśmiał się Eric. 

   - Nie dziw się, była królową parkietu z Alvesem - zawołał Marc, a dziewczyna spiorunowała go wzrokiem. Nie jej wina, że Brazylijczyk sobie ją upatrzył i ciągle porywał do tańca. Raz już miała dosyć, była zmęczona, ale Daniel nie chciał odpuścić i wtedy pojawił się "wybawca" Marc, który poprosił o odbijanego. Niechętnie, bo niechętnie ale się zgodził. Bartra widział, że jego towarzyszka jest już wyczerpana, więc tylko wolno okręcił ją wokół osi i zaproponował powrót do domu. 

   - Ja już będę uciekać - powiedział Eric, dokańczając kanapkę. Zmierzwił włosy bratankowi, ucałował w policzek Ali, a z Marciem uścisnął dłoń, po czym wyszedł. 

   - Idę do łazienki i później na trening - odezwał się Marc. - Smacznego - wskazał na talerz z kanapkami i ruszył do korytarza. Alison pogłaskała synka po główce i ucałowała. 

   - Jemy? - zapytała, a on pokiwał główką. 

***

Przyjemny i sielankowy rozdział :) Od następnego... Dobra, nie będę spoilerować! :D
Mam dziś dobry humor, więc dziś dodaję ten rozdział, można rzec, że kolejny urodzinowy. Były urodziny Thiago, Carlesa i Martina, przyszła teraz pora i na mnie :) 
Moje ulubione życzenia z dziś: Tańczącego na stole Thiago, Jordiego pod kołderką i Martina pod prysznicem! Ktoś tu wie co Tygryski lubią najbardziej ^^